Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010

πάντα από μια στέγη κρέμεται



Για μια ακόμα φορά στα βουνά μου.
Τα βήματα λες κι από μόνα τους με βγάζουν σε τόπο αγαπημένο.

Υπάρχει -σωστότερα υπήρχε - ένα χωριό  σε μια πλαγιά στην καρδιά του Μαινάλου. 



 Έλατα αιωνόβια το κρύβουνε στον κόρφο τους ενώ ο Μυλάωντας - ποτάμι που το βάφτισε ο Πάνας - στα πόδια του δελεαστικά του γνέφει. 



Και πράγματι κάποια στιγμή στο παρελθόν κατάφερε το χωριό να το γητέψει και κύλησαν τα σπίτια του πασχίζοντας ν΄αγγίξουν τα νερά.




Οι άνθρωποι όμως ποτέ δεν μπόρεσαν τον έρωτα ετούτο του χωριού για το ποτάμι να τον καταλάβουν κι αφήσανε τα σπίτια τους με τρόμο και οργή.




Αν τώρα περάσεις από εκεί ακούς του ποταμού το κάλεσμα και νιώθεις τα σπίτια να στέκονται στην κόψη.  Λαχταρώντας το ταξίδεμα απ' τη μια και πεισματικά κρατώντας το χνώτο των ανθρώπων τους απ' την άλλη.


Πάντα από μια στέγη κρέμεται...

...μάνας νανούρισμα, γερμένο στην άγουρη την κούνια
...γέλια παιδιών, το σούρουπο στην πέτρινη αυλή
...άντρα τραγούδι π' απόκαμε και στέργει στη σκιά
...θρήνος που στο πρεβάζι απλώθηκε, το μάνταλο σφαλώντας

...πόθος πνιχτός ανύποτος, φωτιά στη νύχτα μέσα...







Πάντα μια στέγη ...
Όσο γερά αυτή αντιστέκεται
ο αχός δεν ξεθωριάζει.
Μένει να αντιλαλεί
στη γη που τον εγέννησε.


20 σχόλια:

  1. είναι τόσο μελαγχολικά αισιόδοξες οι εικόνες από μέρη τέτοια. μα τόσο μελαγχολικά αισιόδοξες. και πανέμορφες. καλημέρα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με μαγεύουν τα παλιά τα σπίτια..
    Στο μυαλό μου ζωντανεύουν..κλαινε ...θυμούντε ..αναζητούν..Τί μού'κανες τώρα..
    Να σου κλέψω μια δυό φωτο;

    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τι αφήνουν οι άνθρωποι πίσω τους! Είμαστε τελικά πολλοί δειλά πλάσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Roadartist
    το μέρος πανέμορφο. Αυτό είναι που οδηγεί σκέψη και συναίσθημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @b|a|s|n|\i/a
    ακριβώς έτσι είναι... μια μελαγχολία τόσο απαλή που αντί να σε διώχνει σε τραβάει με την ομορφιά της!!

    Καλό απόγευμα:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ελίτσα
    κι εγώ το ίδιο παθαίνω.
    Γι΄αυτό κι ο δρόμος μου πάντα με βγάζει εκεί πάνω...

    Όσο για φωτογραφία δικιά σας όποια θέλετε κυρία μου!!

    Φιλιά κι από μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @simple man
    σίγουρα πολύ πιο θρασύδειλα από τα περισσότερα άλλα πλάσματα. Και πολύ πιο βλακώδη επίσης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μύρισα βουνό και μπήκα,
    και τα λόγια κάτω από τις
    φωτογραφίες είναι η ποίηση
    που τις αναδεικνύει
    και με ταξιδεύει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ Τάκη
    και μόνο που λες "μύρισα βουνό" υπάρχει συνάφεια με ότι εδώ λέω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Στέγη άκουσα!!

    παρών!!

    ειδικός στις στέγες..
    εδώ :)

    ωραία τα βουνά σου..
    ωραία τα λόγια και η οπτική σου..

    ένα τέτοιο ερείπιο να είχα να φύγω μακριά να χαθώ..
    μας έφαγαν τα μπετένια τέρατα της πόλης..
    και δέν βλέπουμε ουρανό..

    να είσαι καλά τρελό μαμούφι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Ευρύνοοε
    εσύ το γνωρίζεις από πρώτο χέρι, ότι τα σπίτια είναι σπίτια κι όχι ερείπια όσο αντέχει η στέγη τους... κυριολεκτικά και συμβολικά!

    Να' σαι κι εσύ καλά και με την ικανότητα να χτίζεις πάντα ζωντανή στα χέρια σου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το "γέλιο" είναι οτι πολιτισμό θεωρούμε να χέζουμε ο ένας πάνω στο κεφάλι του άλλου (βλ. πολυκατοικία), και οχι την απόλυτα ελεύθερη ζωή των φωτό σου. Χέστα να πάνε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αυτό περί χεσίματος δεν το είχα σκεφτεί... Θα βλέπω το ταβάνι μου μ' άλλα μάτια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Θα τις κοιτάξω πολλές φορές με την ησυχία μου, παρέα μ΄ένα σωρό ....μυρωδιές, ήχους και μνήμες ανείτηλες, από τα παιδικά μου καλοκαίρια, λίγα...βουνά πιο πέρα.

    ....Καπνός, το τσιτσίρισμα του λαδιού στο μαυρισμένο από τον καπνό τηγάνι, πατάτες που μύριζαν πατάτες, ντομάτες κομμένες στα τέσσερα που μύριζαν ντομάτα, απόλυτη μεσημεριανή σιωπή εκτός από τον τζίτζικα, τα πέλματα του αλόγου στο καλντερίμι, η σοκολάτα δίπλα στο μαξιλάρι, δώρο της γιαγιάς απ΄το παζάρι της Κυριακής, η σκούπα για την χωμάτινη αυλή φτιαγμένη από ξερόχορτα, ο φόβος ότι και κάτι άλλο εκτός από νερό κρυβόταν στο πηγάδι, το κατσικάκι που δάγκωνε και το χέρι μου μαζί με τα φύλλα της μουριάς, τα ποντίκια που όργωναν τα κεραμίδια κάθε βράδυ, η τσίγκινη κρεμαστή "βρύση" στο χαγιάτι με το καθρεφτάκι και τα ξυριστικά του παππού, το καζάνι του σαββάτου για μπουγάδα και μπανιάρισμα, και το πιο ελαφρύ βήμα ν΄ακούγεται στις σανίδες του πατώματος, η τρύπα σ΄ένα σημείο που μ΄άφηνε να βλέπω το άλογο να κοιμάται στο κατώι.....

    Να ΄ξερες που με πήγες....
    Σ΄ευχαριστώ από την καρδιά μου
    Φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @φοραδίτσα μου
    να 'ξερες πόσο πολύ χαίρομαι κι εγώ... που μοιραζόμαστε αναμνήσεις γεύσεις εικόνες μυρωδειές... έστω και μέσα απ' τον κομπιούτερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή