Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Κοιμήσου Περσεφόνη....



Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Κοιμήσου Περσεφόνηστην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνιποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνηστην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς.

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος




>

Καταγγελία Επιτροπής Κατοίκων για την Σωτηρία του Πάρκου Κύπρου και Πατησίων


Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Γωνία Κύπρου και Πατησίων






Η αλήθεια είναι ότι πάνε πολλά χρονιά από τις τελευταίες μου κοπάνες στο σχολείο. Δύο ήταν τότε οι προσφιλείς προορισμοί . Ο πρώτος η Φωκίωνος και δεύτερος πρώτα το bowling στην Πατησίων και μετά απέναντι τα συγκρουόμενα Κύπρου και Πατησίων.

Τι να πρωτοθυμηθώ εκεί…. Σημείο αναφοράς για τους τότε 16άριδες όλης της περιοχής – που δεν ήμασταν και λίγοι….

Αργότερα – όχι πολύ – αποφασίστηκε ότι το στέκι μας έπρεπε να γίνει πάρκο.

Δεν μας πήγε τότε κάτω εύκολα. Χάσαμε αν μη τι άλλο το ουδέτερο έδαφος του «πρώτου μας ραντεβού» - και για όποιον έχει υπάρξει έστω και για μια φορά στην ζωή του 16, μπορεί να καταλάβει τι αυτό σημαίνει.

Δεν νομίζω ότι έχω αντιπαθήσει δέντρα όσο είχα τότε αντιπαθήσει εκείνα τα μικρά και καχεκτικά που είχαν φυτέψει στο εκκολαπτόμενο παρκάκι στη συμβολή Κύπρου και Πατησίων.

Τα δέντρα όμως μεγάλωσαν. Μαζί μ’ αυτά κι εγώ. Και σιγά σιγά άρχισαν να γίνονται πολύτιμος σύντροφος .

Είτε στην αρχή σαν φύλακας σύντροφος νυχτωμένων φιλιών. Είτε σαν αγκαλιά όταν με το παιδάκι μου μας έπιανε βροχή και φωλιάζαμε κάτω από τα κλαδιά τους παρέα με άλλα πλάσματα αδέσποτα

Όπως και να’ χει η γωνιά αυτή μέσα στα χρόνια έχει διατηρήσει μια γεύση οικειότητας και γλύκας. Ένα πράμα σαν να είναι κομμάτι του σπιτιού μου…. Μέχρι σήμερα το μεσημέρι.
Μέχρι σήμερα το μεσημέρι όπου γυρνώντας από την Πατησίων είδα το πάρκο ξεθεμελιωμένο. Τα δέντρα στο χώμα και το κράτος φορώντας χακί στολές και κράνη να μου φωνάζει μες στη μούρη με τα δακρυγόνα του ότι φροντίζει πριν από μένα για μένα για το καλό μου που εγώ είμαι ηλιθία για να ξέρω ποιο είναι.

Αν υπάρχει κάποια λέξη είναι βιασμός….

Σήμερα το μεσημέρι η γωνία Κύπρου και Πατησίων θύμιζε έναν φρεσκοσκαμμένο τάφο….

Αξημέρωτα μπουλντόζες κατέβασαν δέντρα.
Στη μάνα μου που το συζητούσα μου είπε «Παιδάκι μου το ίδιο δεν έκανε η χούντα με τις ελιές;» και δεν πίστευα στα αυτιά μου με το παιχνίδι που παίζουν οι συμπτώσεις στους καιρούς μας. Και ο νοών νοείτο…….










Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

τούτες τις μέρες

(φωτογραφία από sibilla)

Όλες τούτες τις μέρες φωτογραφίες, βίντεο, ειδήσεις…. φρίκη. Μια φρίκη ζωντανή κι απύθμενη.

Ότι τούτος ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος είναι γνωστό. Είναι ίσως το καλύτερο επιχείρημα που ο στείρος μας νους και ο μίζερος συναισθηματισμός μας προβάλει για να διατηρήσει την φαινομενική του ευδαιμονία και να δικαιολογήσει την απέραντη φυγο-πονία του.

Όλες τούτες τις μέρες είχα μια έντονη εσωτερική άρνηση να δω φωτογραφίες και υλικό από την Γάζα. «Ναι το ξέρω ότι εκεί κάτω γίνονται κτηνωδίες, ξέρω ότι τα κτήνη δολοφονούν», σκεφτόμουν, «δεν αντέχω όμως να τα βλέπω».

Μια άρνηση της ψυχής μου να εκτεθεί στον τόσο πόνο, προτιμούσε να τον «εξοστρακίζει» - διαδικασία άλλωστε απολύτως δημοφιλής της εποχής μας.

Όταν έχεις αγκαλιάσει ένα μωρό τη στιγμή που γεννιέται… όταν έχεις βιώσει την απόλυτη εξάρτησή του από την αγάπη σου τις στιγμές που πονάει κι έχεις διαισθανθεί ότι μόνο η αγκαλιά σου μπορεί να λυτρώσει τους φόβους που γεννιούνται στην ψυχούλα του πως μπορείς να αντέξεις το βλέμμα ή το κλάμα παιδιών που γίνονται καθρέφτης ενός τρόμου που υπερβαίνει όχι μόνο τα ίδια αλλά κι εσένα τον ίδιο;

Ενός τρόμου που ύπουλα στο βάθος του μυαλού ψιθυρίζει ότι θα μπορούσε να είναι το δικό σου το παιδί, ματωμένο κι αβοήθητο.

Αυτό που η ψυχή μου αποστρεφόταν ήταν τούτη η ταύτιση, που αν της άφηνα τον παραμικρό χώρο, θα ‘πρεπε ταυτόχρονα ν’ αντιπαλέψω ενοχές, σκοτάδια κι ανημπόρια που τόσο σκληρά πασχίζω να τα κάνω λήθη.

Α-λήθεια όμως είναι το να μην ξεχνάς, το να μην ενδίδεις στο αφιόνι της λήθης. Είναι ίσως το να στέκεσαι να παρατηρείς - κι όχι να κυλάς - στους φόβους και στα σκοτάδια σου. Και ίσως στο τέλος τέλος να είναι ότι πρέπει να κουβαλήσεις το βάρος του ότι κάλλιστα θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί.

Γιατί αυτό το βάρος μάγκα μου κανένας άλλος ώμος δεν μπορεί να το σηκώσει. Είναι όλο δικό σου. Ίσως γιατί πρέπει να αρχίσεις να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μόνο ο κόσμος που δεν είναι αγγελικά πλασμένος, είσαι κι εσύ που αποστρέφεσαι το κοφτερό καθρέφτισμα της αλήθειας και βαυκαλίζεσαι με τις καλές σου τις προθέσεις ξεχνώντας πως η ζωή είναι κίνηση, πρωτίστως εσωτερική.
Άλλωστε "ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος από καλές προθέσεις".....