Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

μόνο η σιωπή είναι ντροπή

στίχοι Joan Baez:

"Πατέρα, ναι, με φυλακίσανε
μη φοβηθείς το έγκλημά μου να το πεις
το έγκλημα τους αδικημένους όλους ν' αγαπώ
Μόνη ντροπή είν' η σιωπή

Κι άσε με τώρα να σου πω τι απέναντί μας είναι
μια τέχνη που στους αιώνες μέσα έζησε

Πέρνα τα χρόνια και θα δεις
εκείνο που όλη την Ιστορία μαύρισε

Ο νόμος απέναντί μας είναι
με δύναμη κι απέραντη εξουσία
ο νόμος είν' απέναντι
Η αστυνομία ξέρει πάντα πως κάποιον να τον κάνει
ένοχο ή αθώο
Η αστυνομία είναι απέναντι
κι εκείνα τα αναίσχυντα τα ψεύδη που πάντα λένε οι άνθρώποι
με το χρυσάφι μόνη ανταμοιβή
κι είν' το χρυσάφι απέναντι

Μας κυνηγά το μίσος για τη ράτσα
και το απλό... ότι είμαστε φτωχοί

Πατέρα μου αγαπημένε, φυλακισμένος είμαι 
μα μη ντραπείς στιγμή το έγκλημά μου να το πεις
αγάπης κι αδερφοσύνης έγκλημα
και ναι μόνη ντροπή να ξέρεις είναι η σιωπή

Παρέα μου έχω την αγάπη μου, την αθωότητά μου
εργάτες και φτωχούς
Για όλα αυτά είμαι ασφαλής και δυνατός
κι είν' η ελπίδα πια δικιά μου
Δεν χρειάζεται λεφτά η ανταρσία, η επανάσταση
αντί γι' αυτά
τη φαντασία και την απαντοχή, το φως και την αγάπη θέλουν
και τη φροντίδα για ότι ανασαίνει

Ποτέ κλοπή και σκοτωμός
μόνο κομμάτι της ζωής και της ελπίδας να 'σαι

Κι είναι το ξύπνημα που από άνθρωπο σε άνθρωπο πηγαίνει
και από καρδιά σ' άλλη καρδιά

Και ναι σαν τ' άστρα πια κοιτάζω ξέρω
πως της Ζωής παιδιά εγίναμε

Ο θάνατος είναι μικρός



"Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα μπορούσα να είχα ζήσει τη ζωή μου ανάμεσα σε γελοίους ανθρώπους. Θα μπορούσα να είχα πεθάνει απαρατήρητος, άγνωστος, αποτυχημένος. Τώρα δεν είναι έτσι.  Αυτό είναι η σταδιοδρομία μας και ο θρίαμβός μας. Ποτέ, σε όλη μας τη ζωή, δεν θα μπορούσαμε να ελπίσουμε να κάνουμε τόσα πολλά για την ανοχή στη διαφορετικότητα, τη δικαιοσύνη, την κατανόηση ανθρώπου από άνθρωπο, όπως κάνουμε τώρα, κατά λάθος. Τα λόγια μας – οι ζωές μας – οι πόνοι μας – είναι ένα τίποτα! Η αφαίρεση της ζωής μας, της ζωής ενός καλού παπουτσή κι ενός πωλητή ψαριών – είναι τα πάντα!  Η τελευταία στιγμή ανήκει σε μας - η αγωνία μας είναι ο θρίαμβός μας!"

Bartolomeo Vanzetti
(η δήλωσή του στη δίκη όπου καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Nicola Sacco)

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

η τούρτα

Σήμερα έμεινα σπίτι.  
Με το χρόνο να είναι με το μέρος μου... Δίχως να έχω να τρέξω πουθενά.  
Και μπήκε ο διάολος μέσα μου κι είπα "θα φτιάξω μια τεράστια τούρτα... όλη σοκολάτα"...  
Το είπα και το εννοούσα και είχα και κάθε καλή διάθεση... αφού ξεκίνησα κιόλας! 
Έλα μου ντε όμως που κάτι χρειάστηκε να δω στον κομπιούτερα.  Αυτό ήταν.... Κάτι από δω, κάτι από κει έπεσα πάνω σ' αυτές - ναι μην κοιτάτε έτσι, τούρτες είναι!!!!


 

  

  

  

  

  

  

  

  

 



Τι να κάνω η γυναίκα; φταίω εγώ που ψάρωσα;
Κρέμασα κουτάλες, χτυπητήρια και ποδιά, έκανα μεταβολή και μια εντυπωσιακότατη έξοδο από την κουζίνα.
Α! κρατώντας όμως την αξιοπρέπειά μου... όλα κι όλα!!!!

ΥΓ: εντάξει την τούρτα μου - λέμε τώρα - την τέλειωσα. Αλλά μετά από ότι προηγήθηκε σιγά μη δείξω φωτογραφία !!! (ούτε το photoshop δεν τη σώζει την κατάσταση)

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

alma

Τι είναι αυτό που την ψυχή μας έβαλε στο ράφι;
Φταίμε άραγε εμείς που δίχως πισινή καμιά ορμήσαμε να κλείσουμε στις χούφτες μας εκείνο που μας θάμπωσε;
Φταίει αυτό, που απ' την αρχή του, να χρησιμεύει για παγίδα φτιάχτηκε; 

Μήπως όλο το φταίξιμο είναι ότι ποτέ μας δε ρωτήσαμε τα ράφια ποιανού κουμάντο είναι;

Κι αφού ρωτάς, να σου το πω:  alma ψυχή πάει να πει...
Πάει... γιατί ποιος ξέρει αν αυτή ή άλλη λέξη θα φτάσει κάποτε...








.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

τα μικρά μου "αγαπώ"

αγαπώ....

...τον άνεμο το δυνατό

...τα κόκκινα μπαλόνια

...τη μυρωδειά του περγαμόντου και του νυχτολούλουδου

...τις παιδικές τις ζωγραφιές
...τα μεγάλα γλυφιτζούρια και το μαλλί της γριάς

...να περπατάω άσκοπα
...να μιλάω σε αγνώστους και να χαλάω ομπρέλες

...να σκαρώνω όνειρα και να δίνω φρεσκοπλυμένες καλημέρες

...να κλαίω πολύ και να γελάω μέχρι δακρύων

...να κρυώνω
...να μαζεύω ξύλα και μανιτάρια
...να ζεσταίνω τα πόδια μου στο τζάκι

...να χάνομαι τα βασιλέματα και ολοκαίνουργια τις αυγές να ξαναβρίσκομαι

...τους δρόμους,
    κι αυτούς που περπατώ κι αυτούς που παρασταίνω

...το φεγγάρι όταν η πούλια το παίρνει το κατόπι

...τη θάλασσα σα γίνεται μολύβι

...τους ποιητές και κάθε τέχνης τους μαστόρους
   κι αυτούς που με τα χέρια άγιασαν
   κι αυτούς που δίχως χαλινάρι μερώσαν το μυαλό

...τα μάτια σαν αστράφτουν και τ' ακροδάχτυλα όταν στο χάδι αφήνονται

...τα χείλια σα στρογγυλεύουν σε φιλί

...να κυνηγώ νιφάδες, ξωτικά, νάνους και νεράιδες
...να ντύνομαι τη δροσιά τη πρωινή του δάσους και το γουργούρισμα του ποταμού

...να 'χω παρέα μου κοντά υγρές μουσούδες και ουρές, φτερά ν' οργώνουν τον αέρα

...τις λάσπες και τις τούμπες τις ανάποδες

...τα νανουρίσματα

... να χαλαρώνω τη λαβή κι ελεύθερο ότι αγαπάω ν' αφήνω


αγαπώ...
...ότι έτσι χαζά κι αστόχαστα κρατάω για ζωή.

δε ξέρω πόσο ξέστοχα τα 'χασα τα "μεγάλα" και τη ζωή θεμέλιωσα απάνω στα "μικρά". 
Αυτά κρατώ ψυχή μου...


(το τραγούδι χάδι σε όλα τα ασήμαντα που αν δεν ήταν, η ζωή θα σκοτείνιαζε)

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

το μνι

Όποια ομοιότης με πρόσωπα (;;;) ονόματα ή καταστάσεις είναι παντελώς τυχαία. 
Το παρόν ιστολόγιον δεν ευθύνεται για τους αυθόρμητους συνειρμούς των αναγνωστών του...

Για το μασκαραλίκι μας ευθύνονται οι απόκριες - εντάξει μη βαράτε, λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα - και για το διονυσιακό εκστασιασμό ο Βαλεντίνος  - μεγάλη η χάρη του...


(αποκριάτικο τραγούδι από την Αγία Άννα στην Εύβοια.  
παίζει και τραγουδάει ο μπαρμπα Γιάννης ο Σβαρναγιάννης)





Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

στη γειτονιά που μεγάλωσα...

 

Η γειτονιά που μεγάλωσα είχε πόρτες ανοιχτές, ξεκλείδωτες. Και χέρια και καρδιές το ίδιο. Όλα ανοιχτά.

Μικρό παιδί στο σπίτι μου ποτέ δεν μπήκα με κλειδί. Πάντα θυμάμαι έσπρωχνα με τον ώμο την πόρτα που με τις υγρασίες σκεύρωνε. 
Και σαν απ' το σχολείο γύρναγα κι η μάνα μου δεν ήταν μέσα πήγαινα δίπλα στη γειτόνισσα. Στη κυρα-Βασίλω την ηπειρώτισσα, με την βαριά την προφορά. Τις πιο πολλές φορές ούτε κι αυτή ήτανε στο σπίτι της, όμως ξεκλείδωτες ήταν κι αυτηνής οι πόρτες. Κι έπεφτα μες στις κατσαρόλες της σαν το φαΐ της μ' άρεσε, και στο ντουλάπι της με το γλυκό.

Πόσο αλήθεια περίεργα φαντάζουν σήμερα όλα αυτά. Πόσο μα πόσο μακρινά...λες και ποτέ δε γίναν. 

Η εικόνα της μάνας μου μονίμως με ένα πιάτο φαΐ στο χέρι να το πηγαίνει πάντα κάπου...

Όχι τα χρόνια μόνο εύκολα δεν ήταν. Η φτώχεια μεγάλη - δε θυμάμαι να φόρεσα μικρή παρά ελάχιστα καινούργια ρούχα.   Θυμάμαι όμως στα σίγουρα τα μάτια των μεγάλων να είναι γεμάτα φως. Σα γελούσαν, σα χορεύαν, σα θυμώναν, ακόμα και σα κλαίγαν.

Θυμάμαι σίγουρα πως το νοιάξιμο για τον διπλανό είχε τόση ψυχή που, αν μη τι άλλο μ' έμαθε, πως η φτώχεια η πραγματική είναι σαν τα λουκέτα και οι κλειδαριές "γίνονται" απαραίτητα.  Κυρίως στην καρδιά μας...

Σήμερα για τη γειτονιά που έμαθα για σπίτι μου, διαβάζω στο  tvxs



Για ρατσιστική πολιτική έναντι των παιδιών της περιοχής του Αγίου Παντελεήμονα κατηγορεί πλέον τον Δήμο της Αθήνας η Κίνηση Κατοίκων 6ου Διαμερίσματος με αφορμή το 9μηνο σφράγισμα της παιδικής χαράς της περιοχής.

Την Πέμπτη δόθηκε συνέντευξη Τύπου από την επιτροπή κατά την οποία παρουσιάστηκε το ιστορικό και οι εξελίξεις στο θέμα της περιοχής του Αγίου Παντελεήμονα αλλά έγινε αναφορά και σε κάποια κρούσματα ρατσισμού στην Πλατεία Αμερικής.

Οι εκπρόσωποι της Κίνησης ανέφεραν πως έχουν περάσει 9 μήνες από τότε που ιδιώτες εμφορούμενοι από μισαλλόδοξα και ρατσιστικά αισθήματα έκλεισαν την παιδική χαρά και ο Δήμος δεν έχει πράξει τίποτα. Αντίθετα ισχυρίζεται ψευδώς ότι η ίδια η δημοτική αρχή έκλεισε την παιδική χαρά προκειμένου να την αναπλάσει!!

“Ως Κίνηση Κατοίκων συγκεντρώσαμε πάνω από 600 υπογραφές απευθυνόμενοι στους γονείς των παιδιών των νηπιαγωγείων και των πρώτων τάξεων του Δημοτικού της περιοχής, δηλαδή στους άμεσα ενδιαφερόμενους. Το αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας είναι να ανοίξει η παιδική χαρά, να καθαρίζεται, να υπάρχει φύλακας και να κλείνει με την δύση του ήλιου”, δήλωσε εκ μέρους της Κίνησης Κατοίκων η κ. Σταυρούλα Νεοφύτου.

Για το θέμα έχει παρέμβει πριν από 7 μήνες ο Συνήγορος του Παιδιού, ο οποίος απευθύνθηκε στην δημοτική αρχή για το θέμα και έλαβε την απάντηση ότι πρόκειται να γίνει ανάπλαση.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε η Κίνηση ζητήται από τον Δήμο Αθηναίων να ανοίξει άμεσα την παιδική χαρά και να πάψει την πολιτική της συνολικής υποβάθμισης της περιοχής καλυπτόμενος πίσω από τις πλάτες πολιτών που προβάλλουν ως ηρωική πράξη αντίστασης το να κρατάνε μια παιδική χαρά κλειστή.

Τέλος, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου οι κάτοικοι του 6ου Διαμερίσματος κατήγγειλαν την ύπαρξη ακροδεξιών και φασιστικών ομάδων που, όπως είπαν, επιχειρούν να μεταφέρουν το μοντέλο της βίας και τρομοκρατίας και στην Πλατεία Αμερικής, μετατρέποντας την σε ένα νέο Αγ. Παντελεήμονα.

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

βρέχει

Πίσω απ' το τζάμι. 
Κι οι σταγόνες να το χτυπούν.
Χθες το καθάρισα κι ορκίστηκα πως πια τίποτα δε θα το λερώσει. 
Και τώρα οι στάλες το οργώνουν.
Κι εγώ δεν ξέρω τι πιότερο πονάει.
Που θάμπωσε ότι επάσχισα να ξεδιαλύνω ή που το τζάμι τη στάλα δεν αφήνει στα μάγουλά μου να κυλήσει.

Ρίξε Θεέ μου μια βροχή και σπάσε όλα τα τζάμια...

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

μάθημα γραμματικής


(σκίτσο του Γ. Καλαϊτζή)

Είναι που τον τελευταίο καιρό τα ρήματα έχουν την τιμητική τους.  Αλλιώς - ως γνωστόν - δικιά μου αδυναμία είναι τα ουσιαστικά.

Είναι δε, ειδικά ένα ρήμα που όποια πέτρα και να σηκώσεις, από κάτω θα το βρεις - θες δε θες.

Έχει, λένε, μόνο ενεργητική φωνή - μόνο εσύ το κάνεις, δηλαδή, προς τους άλλους - αλλά το θέμα δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλά ψαγμένο...
Υπάρχει και στην παθητική - εκεί δηλαδή που εσύ κάθεσαι και στερούμενος επιλογής φαντασιώνεσαι ότι το απολαμβάνεις - με τη συνέργεια βοηθημάτων.

Δηλαδή έχουμε και λέμε:

Ενεργητική φωνή
εγώ συναινώ
εσύ συναινείς
αυτός συναινεί, κλπ...


Παθητική φωνή:
εμένα μου κάνουνε συναίνεση
εσένα σου κάνουνε συναίνεση
αυτού του κάνουνε συναίνεση, κλπ...

 
(το βοηθητικό ρήμα "κάνω", κατά περίπτωση αντικαθίσταται από τα βοηθητικά "τραβάω" και "πατάω", π.χ. μου πατάνε συναίνεση, κλπ)


Θεματάκι υπάρχει επίσης και ως προς τις εγκλίσεις.

Στην προστακτική, σου λέει, δεν βγαίνει.  Βγαίνει όμως στην υποτακτική. 
Για την δεύτερη ειδικά περίπτωση, επιφανής ομάδα γνωστών πολιτικοοικονομικολαμογίων - εγχώριων και μη - ερευνά το φαινόμενο σε βάθος και ήδη έχει καταλήξει σε συμπεράσματα άκρως εφαρμόσιμα.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η μετάφραση του εν λόγω ρήματος σε πολλές και διάφορες γλώσσες.  Αποκορύφωμα δε, αυτή στην απλή κινεζική:

我同意
(για την προφορά θα πάρουμε την βοήθεια του κοινού)

η οποία μάλιστα εμπεριέχει και πάμπολλες υπερρεαλιστικές ερμηνείες.

Το παρόν ιστολόγιον και αφού εκφράσει την αισιοδοξία του ότι μετά την κινέζικη μετάφραση δεν θα του αυξήσουν τα spread , δηλώνει ότι η παρούσα ανάρτηση αποσκοπεί αποκλειστικά και μόνο εις την διεύρυνση των γραμματικών μας γνώσεων...


Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010

γεια σου μαλάκα ελληνάρα κυνηγέ

Είπα να κρατήσω την προηγούμενη ανάρτηση λίγο παραπάνω να ανοίξει λίγο η ματιά και η καρδιά μου αλλά δεν γίνεται...  μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι....

Αντιγραφή από την ελληνίδα


 

"Γιατί μαλάκα ΝΖ 6772

Και το μαλάκας είναι επιεικής όρος. Τι να πει κανείς γι' αυτόν τον υπάνθρωπο;
Είναι αντριλίκι, εξυπνάδα, τι είναι;

Και τι κέρδισε; Δέκα πόντους από εκεί που του λείπουνε; Γιατί έχει πλέον αποδειχθεί και επιστημονικά ότι οι κυνηγοί πάσχουν. Τι κέρδισες ρε μαλάκα; Τρείς πόντους ύψος ή πέντε γραμμάρια μπαλάκια;

Και πως πρέπει να τιμωρούνται αυτές οι συμπεριφορές; Και από ποιόν; Γιατί ο νόμος ως γνωστόν χωλαίνει, όσο ακριβώς και το δικαστικό μας σύστημα. Θα πάθει ότι έπαθαν όλοι οι άλλοι άρρωστοι που κρεμάνε σκυλιά, λύκους, γουρούνια. Τίποτα δηλαδή. Κανείς δεν είδε, κανείς δεν ξέρει, έλα μωρέ πως κάνεις έτσι γιά ένα ζώο;

Και πόσο άδικο θα έχει κάποιος που θα πάει να του κάνει το αμάξι καινούργιο (δεν θέλει και πολύ) και την φάτσα μπλε μαρέν; Γιατί θα πρέπει να τιμωρηθεί; Στο κάτω κάτω δεν θα τον τρυπήσει με σύρμα και θα τον σταυρώσει όπως έκανε εκείνος στο γεράκι.

Αλλά είναι μόνο ένα πουλί θα μου πείτε, ενώ ο άλλος είναι άνθρωπος. Ποιός άνθρωπος; Ετσι νοείται η ανθρωπιά σήμερα;

Πόσο καιρό θα ανεχόμαστε αυτή την αρρώστεια με τον κάθε ψυχάκια που γουστάρει να βασανίζει και να σκοτώνει ανυπεράσπιστα ζώα γιά το χόμπυ του, την πλάκα του, την αρρώστεια του; Και πόσο ένοχες είναι οι τοπικές κοινωνίες που σιωπούν;

Αυτός ήταν ένας πετρίτης που κάποιο καθίκι θεώρησε πως βάζοντας τον στην σακαράκα του απέκτησε πρεστίζ. Στην Ελλάδα δεν περισεύουν οι πετρίτες. Ας επιβραβεύσουμε την μαγκιά του και ας τον αφήσουμε ατιμώρητο. Ελα μωρέ, ένα γεράκι ήταν μόνο...

Σκέφτομαι ότι αν κάποιος κυκλοφορούσε έτσι σε κάποια από τις Ευρωπαικές χώρες θα σηκωνόντουσαν και οι πέτρες. Γειά σου ρε Ελληνα Ευρωπαίε, γειά σου Ελλάδα λίκνο εσύ του πολιτισμού με την οικολογική ανάπτυξη και τις πράσινες μπίζνες. Ιδού το πρόσωπο σου!"

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

στο Μαίναλο όταν φοράει τα καλά του

Εντάξει δεν την άντεξα... 
Την κάναμε ... με έναν μηνίσκο σε προεγχειριτικό στάδιο και ένα κρύωμα στο τσακ πριν την πνευμονία.

Και το Μαίναλο είχε βάλει τα καλά του για να μας δεχτεί... 

...τη στολή την επίσημη, την χειμωνιάτικη.


Καμάρωνε το βουνό και γέλαγαν τα έλατα.  Σου έκλεινε το μάτι και σε προκαλούσε γνωρίζοντας την παντοδυναμία του την εποχή ετούτη.


Γέμισα εικόνες... ανάσες... κυλίστικα στα χιόνια, βούλιαξα μέσα τους μέχρι πάνω από το γόνατο, 


 περπάτησα και με χτυπούσαν οι νιφάδες κατά πρόσωπο, 


 χάθηκα στο δάσος το χιονοσκέπαστο ψάχνοντας τα ξωτικά



Αγνάντεψα ουράνια τόξα 


και τις πρώτες τολμηρές αμυγδαλιές



Άκουσα τον ποταμό να φουσκώνει από τα χιόνια 



κι αφού έστρεψα το βλέμμα προς τον ορίζοντα ευχαριστώντας για την καλοτυχιά μου


 εγύρισα κι έφυγα.


Κι ο ουρανός με πήρε το κατόπι...