Δεν ξέρω ίσως να το έχω κουράσει πολύ αλλά το να συνυπάρχεις με ένα παιδί είναι ίσως το «παίδεμα» το υπέρτατο. Κι ο λόγος για να βάλεις τα πράματα - τα δεδομένα - ξανά στη θέση τους. Στην διάστασή τους την ανθρώπινη δηλαδή, την πλέον απλή και άρα την πλέον ακατόρθωτη.
Με ζυγώνει η μικρή με το ύφος εκείνο που βρωμά από μακριά «έχω τον αδιάβαστο».
«Ωχ Παναγίτσα μου» λέω από μέσα μου «πάλι κώλος θα γίνουμε» - καθότι ο «αδιάβαστος» έχει την τρομερή ικανότητα να κάνει όλους να τσακώνονται με όλους και στο τέλος κανείς να μην μιλάει σε κανέναν.
«Έχω μια ερώτηση στην Ιστορία…»
Η ερώτηση ήταν να μελετήσουν τα παιδιά ποια ήταν η θέση των «μετοίκων» - των μεταναστών – στον Χρυσό Αιώνα του Περικλή και ποια είναι η θέση και η ζωή των μεταναστών σήμερα και να βρουν τις διαφορές.
Τσίμπησα.
Την ρωτάω: «Ακούς συνέχεια τώρα τελευταία Κούνεβα και Κούνεβα τι έχεις καταλάβει;»
«Το Κούνεβα είναι άνθρωπος;» ρωτάει, και τα μάτια της έχουν γίνει πελώρια.
Της εξηγώ όσο μπορώ τα γεγονότα. Μετά της φέρνω παραδείγματα από το σχολείο της . Προσπαθώ χωρίς τραβηγμένες περιγραφές να δώσω ένα στίγμα πραγματικότητας. Και βγαίνω από το δωμάτιο.
Μετά από λίγο επιστρέφοντας την βρίσκω να κλαίει με το κλάμα εκείνο το σιωπηλό, που το ξέρω καλά πως δεν είναι για να μου τραβήξει την προσοχή.
«Μα είναι άνθρωποι…Γιατί έχουμε γίνει τόσο κακοί; Εγώ δεν θέλω να είμαι κακιά.»
Την πήρα αγκαλιά και προσπάθησα να την ηρεμήσω, ξέροντας ότι της έλεγα ψέματα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου