μικρό γράμμα στον Παναγιώτη Ποταγό

κυρ-Παναγή,

τα σέβη μου... Πήρα μολύβι και χαρτί και είπα γραφή για σένανε να φτιάξω. 

Ξέρω πως ίσως ν' αναλογάσαι πούθε σε ξέρω και σε μελετάω, πούθε έμαθα για λόγου σου και βάλθηκα τους δρόμους σου να πάρω

Η αλήθεια όμως είναι πως πάει καιρός που στο μυαλό μου μέσα σ' έχω.  Χρόνια πάει πίσω που σ' έμαθα, σε θάμαξα, σε ζήλεψα....  Ω ναι, σε ζήλεψα.... Πολύ.  Γιατί πολύ θα ήθελα κι εγώ να ήμουν σαν εσένα.  Ταξιδευτής σε μέρη απάτητα.

Πόσες φορές δε σ΄έφερα στο νου μου... μικρό παιδί να χάνεσαι σ' αράδες τυπωμένες, σε τόπους ανεύρετους να ψάχνεις τη σκιά σου.  Κι ύστερα το βλέμα σου στον ουρανό να στρέφεις, εκείνον τον τεράστιο του τόπου μας - τον ξέρω εγώ καλά αυτόν τον ουρανό... έχω κι εγώ σταθεί από κάτω του και όνειρα έχω στήσει.  Κάτω από τον ίδιο ουρανό...μόνο που εσένα σε στένεψε.... και γύρεψες να φύγεις...

Σιχάθηκες διαβάζω τη γενιά σου.  Σωτήρες και πολιτικοί, γλύφτες κι αφεντικών τσιράκια πληγώσαν τη ψυχή σου.  Και πήρες το δισάκι σου, ξεκίνησες γι αυτό που χρόνια αργότερα έγραψες "το έντιμον το στάδιον".

'Ησουν γιατρός και ήξερες τον πόνο τον ανθρώπινο.  Κι ήταν η προίκα σου αυτή το πιο βαρύ φορτίο όταν στου μεταξιού το δρόμο χάθηκες.  Το είδες πως ο άνθρωπος θεριό ανήμερο είναι όπου στον κόσμο κι αν βρεθεί, ότι ράτσα, οτι θεό κι αν προσκυνά.

Κι έτσι κι εσύ το βήμα σου θεό είπες να κάνεις, πιστεύοντας πως στη ζωή όλα ένας δρόμος είναι.

Για αυτό και μόνο προσκυνώ σε. Γιατί εσύ το τόλμησες.  Το κάλεσμα που μέσα μου γροικάω.  Είναι ίσως η φωνή από τα βουνά τα ίδια που από μικροί κι οι δυό μας περπατήσαμε.  Μόνο που η ψυχή η δικιά σου δεν άντεξε να μη τ' ακολουθήσει.

Σαν πίσω εγύρισες το μόνο που εζήτησες ήταν παρηγοριά να γίνεις.  Κι αυτό ίσως να ήτανε τ' αλαργινότερο ταξίδι. Εσύ το ξέρεις πως το πλήρωσες - ποιό να 'ναι άραγες το νόμισμα της ελευθερίας;

Στο είπα στο ξεκίνημα, σε ζήλεψα. Για το ταξίδεμά σου.  Μα πιότερο που την ψυχή σου άκουσες.

Να 'σαι καλά όπουθε είσαι.  Και στο υπόσχομαι εγώ.  O γερο έλατος, μετά από τόσα χρόνια, το ίδιο τραγούδι λέει.  'Οπως αυτό που σου λεγε κρυφά παιδί σαν ήσουν...

(πληροφορίες για το ποιός υπήρξε ο Παναγιώτης Ποταγός υπάρχουν εδώ κι  εδώ)

...κόκκινη κλωστή δεμένη...

... Άλλος τόπος, όπου λέγονταν πολλά παραμύθια, ήταν η θάλασσα.  Εκεί, στην ακρογιαλιά ή μέσα στην τράτα, καθώς οι τρατάρηδες περιμέναν γύρω απ' τη φωτιά ή τη ναυτική λάμπα να 'ρθει η ώρα για τα δίχτυα, ή όταν οι γεμιτζήδες ταξίδευαν ανοιχτά στο πέλαγο, μαζεύονταν όλοι στην πλώρη του καϊκιού κι έλεγαν παραμύθια για να περνάει η ώρα και να ξεχνιούνται.

Μεγάλα και ωραία παραμύθια ακούγονταν εκεί.

Επίσης είναι γνωστό, πως πολλοί καραβοκύρηδες μίσθωναν γέρους παραμυθάδες για να ψυχαγωγούν το πλήρωμα στα μακρινά ταξίδια.

Πάντως όσο κρατούσε το παραμύθι δεν επιτρεπόταν κανένας να το διακόψει... 

Πρόποση

ΠΡΟΠΟΣΗ....

...στη μέρα που τα μάτια ανοίγουν ύστερα απο αιώνες
και βλέπουν καθαρά την αιτία των πραγμάτων

...στην ανάταση των απλών ανθρώπων στο ύψος της ψυχής τους
και της παραδόσης

...στον ανώνυμο που μεταμορφώνεται σε ήρωα
όταν οι επώνυμοι "σωφρόνως" σιωπούν

...στις διάνοιες τις αυτόφωτες και αυτοφυείς
που αδιαφορούν στις παλίρροιες των καιρών

...στην πρώτη εξουσία που δε θα φοβηθεί την παιδεία

...στο κράτος που δεν αναπαράγεται χωρίς την άδειά μας

...στην κοινωνία που αναγνωρίζει οτι ειναι εφεύρεση υπό δοκιμή

...στους ανθρώπους που επιτέλους εννοούν όταν η φύση εκδικείται

...στην ελπίδα των παιδικών ονείρων να επιζήσουν των ενήλικων φιλοδοξιών τους

...στην αγάπη που δεν υπόσχεται

...στη θυσία που αγιάζει την αμαρτία

...στο θάνατο που σβήνει τα λάθη

...στην ώρα που συναντάς ζωντανή την κοινή μνήμη

...στην φοβερή στιγμή που οι έλληνες συμφωνούν

...σε ότι αισθανθήκαμε ότι αγαπήσαμε ότι πιστέψαμε
ότι προδώσαμε ακόμα κι αν τώρα μας φαίνονται όλα τελείως απίστευτα 

Δ. Παπαδημητρίου

Το δώρο

Πριν λίγο καιρό μου έκαναν ένα δώρο...

Από τα πιο όμορφα που μου έχουν δώσει ποτέ. 

Μικρούτσικο και ταπεινό. 

Τόσο πολύτιμο που το χρυσάφι μπροστά του δεν πιάνει μία.

Μέσα σε ένα χάρτινο σακουλάκι τόσο μικρό που χωρούσε να το κλείσω στην παλάμη μου.  Αλλά την ίδια στιγμή και τόσο μεγάλο που μπορούσε να χωρέσει Ήλιο, Χώμα και Νερό.Κάματο και Ιδρώτα, Χαρά και Ικανοποίηση.  Αγάπη και Νοιάξιμο.  Φροντίδα και Προσφορά.  Ζωή.

Και όταν είπα "μα δε γίνεται κάτι πρέπει να πληρώσω"  η απάντηση ήταν επίμονη και αδιαμφισβήτητη "Είναι ΔΩΡΕΑΝ"

 

Κι εγώ δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ το χέρι εκείνο που έσπειρε που ρόζιασε, που τρύγησε και τώρα μου προσφέρει. 

Ίσως ανυπόφορα ρομαντική.  Ίσως ακόμα περισσότερο γλυκανάλατη αλλά βούρκωσα

ΥΓ. Το δώρο  - δυο σακουλάκια με σπόρους από μια ποικιλία ντομάτας της Αττικής - μου το έκανε το Πελίτι Ένα δίκτυο που προσπαθεί για την διατήρηση των ντόπιων ποικιλιών σε φυτά και ζώα και στηρίζει την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών χωρίς χρήματα

Προσευχή

Δος μου απ' τη μέρα

τους χυμούς της - δίψασα

Δος μου απ' τ' αγκάθι

το ξύπνημα - ξεχάστηκα

Δος μου απ' τη θάλασσα

την αφοβιά - εκιότεψα

Δος μου απ' το χρόνο

τη στιγμή - χάθηκα

Δος μου απ' το βράχο 

τη δύναμη - σκλαβώθηκα

Δος μου απ' τ' όνειρο

συγχώρεση - το πρόδωσα

ΣΥΓΓΝΩΜΗ

θα κλείσω τα μάτια... θ' απλώσω τα χέρια

"Και να αδερφέ μου" - όπως θά' λεγε κι ο ποιητής - που μιζέρια και φτώχεια μιας ψεύτικης ζωής, ανίερα σμίξανε, την ψυχή μας στοιχειώνοντας

"Που να βρεθεί ντροπή

να με κρατήσει

στη λάσπη και στη

ξύλινη σκεπή"

                              Άκης Πάνου

(ευχαριστώ πολύ πολύ την πεταλούδα που είδε ότι το έψαχνα και μου είπε που θα το βρω)

κρατάω μαχαίρι.... πάμε για για χόρτα;

Δεν ξέρω αν το έχετε κάνει ποτέ στη ζωή σας.  Αν δεν, πρέπει να φροντίσετε να το πράξετε πάραυτα καθώς πρόκειται για μια από τις ύψιστες εμπειρίες ετούτης της ζήσης.

Κατ' αρχήν.  Εργαλείο απαραίτητο ένα μαχαίρι ανθεκτικόν, κατά προτίμηση μυτερόν (καθαρίζεις και το νύχι μετά).  Αξεσουάρ δεύτερο - επίσης αναντικατάστατο - η τσάντα.  Το είδος της επαφίεται στην οικολογική συνείδηση, στην πρακτικότητα και στο καρακιτσαριό σας. (φιλική συμβουλή αν  - τώρα πως να το πω - οι σεξουαλικές σας προτιμήσεις είναι λίγο διαφορετικές μην πάρετε τη prada μαζί,  το ροζ στο πράσινο φόντο του λιβαδιού βγάζει μάτι).

Α ναι και τα παπούσια επίσης... Τα δωδεκάποντα αντεδείκνυνται, προτιμήστε κάτι πιο καθημερινό, πιο casual, ούτως ή άλλως κώλος θα γίνουν...

Αφού λοιπόν εξοπλιστούμε, βήμα δεύτερον και βασικότατο.  Η επιλογή στόχου.  Που χτυπάμε;  Μην κάνετε το λάθος να ρωτήσετε ντόπιους και λοιπούς.  Θα σας αποπροσανατολίσουν.  Μέχρι σήμερα παραμένει ανεξιχνίαστο το βαθύ μίσος και ο αμείλικτος ανταγωνισμός όλων των χορτομαζευτών.  Είναι δε γνωστός ως "ο πόλεμος της χορταρούς" με μαφιόζικα χαρακτηριστικά και απαράβατη ομερτά.  

(βοϊδόγλωσσο το θαυματουργόν)

Οπότε βγαίνετε στη γύρα.  Τι στο διάολο κάπου θα το βρείτε το χωραφάκι... δε γίνεται να 'στε τόσο γκαντέμηδες.  Βγάζετε απ' τη κωλότσεπη τις φωτογραφίες που σας δώκανε για να αναγνωρίσετε τα χόρτα κι αρχίζετε...

(ξυνολάπαθο, το τσαχπίνικο)

Εδώ λοιπόν είναι το καλύτερο.  Η απόλυτη συγκέντρωση.  Το φωτισμένο κενό.  Η ύψιστη ευδαιμονία.  Αρκεί να μην έχεις βλαμμένη μέση - εκεί τη γάμησες - και το χωραφάκι να μη γειτνιάζει με σπίτια, στρούγκες, χωράφια και περιβόλια ποτιστικά ή μη.  Ελοχεύουν κίνδυνοι, γνωστοί μεν στους χορτομαζευτές αλλά μην ξεχνάς τον "πόλεμο" και την ύπουλη σιωπή.  Τυχαία νομίζετε πως εγράφη το φημισμένο άσμα σε στιγμή υψηλής έμπνευσης;  (η παραπάνω προειδοποίηση δεν αφορά στους προαναφερθέντες κρατώντες τη prada, το αντίθετο μάλιστα)

Αφού λοιπόν έχουμε οχυρώσει τα οπίσθιά μας συνεχίζουμε το έργο μας απερίσπατοι.  Μέχρι να γεμίσει η τσάντα ή μέχρι να σκυλοβαρεθούμε ή μέχρι να εμφανιστεί ο γείτονας.  Στην τελευταία περίπτωση τα μαζεύουμε όπως όπως και την κάνουμε με ελαφρά πηδηματάκια (εξαιρούνται πάντα αυτοί με τις prada).

(κωλάγκαθο, η έμπνευσις)

Επιστρέφουμε στο σπίτι μας.  Αδειάζουμε τα χόρτα.  Πριν ταραχτείτε από την παρατήρηση συγγενών και φίλων "που ξέρουν" ,για το τι μάζεψες, να θυμάσαι ότι όλα τρώγονται.  Είναι που δεν τα έχουνε ανακαλύψει ακόμα.  

ΥΓ1:  Μια ακόμα συμβουλή χρήσιμη.  Ποτέ δεν κουβαλάμε πάνω από ένα μαχαίρι στο αυτοκίνητο.  Είναι και κείνα τα καλόπαιδα στημένα στο δρόμο που σε σταματάνε και σου κάνουνε το αυτοκίνητο φύλλο και φτερό.  Κι αν σου βρούνε πάνω από δύο μαχαίρια την χρωμάτισες.  Άκου με που σου λέω!!!

ΥΓ2:  Η ανάρτηση αυτή ήταν τάμα

no tengo paisaje

Έχω που ακούω κι αυτό το τραγούδι...

Και δεν είμαι καλά...

Κι αυτός ο στίχος: "no tengo lugar"

Όχι αυτό δεν είναι ανάρτηση.

Είναι που δεν μπορώ να βγω στους δρόμους και να το γράψω σε όλους τους τοίχους.

Αλήθεια δακρύζουν ποτέ οι οθόνες;


ΥΓ: n0 tengo lugar  θα πει δεν έχω τόπο, δεν έχω χώρο

μέγας ο φόρος των παθών μας

 (κάνε κλικ ντε να διαβάσεις, μη βαριέσαι)

Εγώ απόφαση το έχω πάρει.  Οι άλλοι πάλι όχι.  Αφού σου λέω κυρ Αποτέτοιε μου ο εγκέφαλός μου αρνείται.  Ότι κι αν λες στο λάθος ημισφαίριό του απευθύνεσαι.  Μουλάρωσε σου λέω δεν συνεργάζεται.

Για να δεις όμως τι ανοιχτό πνεύμα και τι καλοπροαίρετος άνθρωπος είμαι κάτσε να το πάρουμε από την αρχή το πράμα.

Όταν ο ποιητής λέει φόρο τι ακριβώς εννοεί;  Τι θέλει να πει ρε παιδί μου;  Με ήξερε κι από χθες για να τονε βάλω με το στανιό συνεταίρο στη φασολάδα μου;

"Η φορολογία των φυσικών και νομικών προσώπων είναι το "εργαλείο" που διαθέτει η Κυβέρνηση ενός Κράτους, προκειμένου να συγκεντρώσει έσοδα και να μπορέσει να ασκήσει το κυβερνητικό της έργο" ( δεν το λέω εγώ, το λεξικό το λέει)

Αααα σαν κάτι να κατάλαβα τώρα. 

Είναι που οι πολλοί αποτέτοιοι προκειμένου κάτι να κάνουν πρέπει να βάλουν χέρι στη τσέπη μου.  Μάλιστα, ας πούμε πως αυτό το εμπέδωσα. 

Την τσέπη... μου τη χερουκλώσαν. Τόσο δε, που κοντεύω να ξεχάσω πως είναι δικιά μου. 

Πάει στα κομμάτια.  Αν είναι για καλό, πάρε και τη φασολάδα  πάρε και το σκορδοστούμπι της μαζί.  Χαλάλι.

Ώπα όμως ρε μεγάλε.  Μισό.  Στο σωστό το δρόμο πότε συμφωνήσαμε ότι σε θέλω να με βάλεις;  Και κυρίως από πότε οι αδυναμίες οι δικές μου γίνανε χρυσάφι στη τσέπη τη δικιά σου;  Άντε και τη φασολάδα να τη μοιραστούμε.  Την ανάγκη μου να το φουντώσω το ρημάδι το τσιγάρο γιατί να στη πληρώσω;  Στη χρώσταγα;

Αν είναι να μου φορολογείς τα πάθη μου τότε γιατί δεν φορολογείς και το γαμήσι μου; Άσε μη μου πεις, ξέρω... προβλέπεται στον επόμενο προϋπολογισμό.

Στο 'πα εγώ κύρ Αποτέτοιε μου, δε γίνεται.... Μουλάρωσε σου λέω.


ΥΓ1: Το 'χω κόψει το ρημαδιασμένο το κάπνισμα κανα χρόνο τώρα. Αλλά έτσι για πάρτη σου λέω να το ξαναρχίσω.  Όχι για μένα αλλά για τη φουκαριάρα την οικονομία... 


ΥΓ2:  Αν - λέμε αν - το αποποινικοποιήσετε το "άλλο"τελικά, με τι ΦΠΑ θα βγει στη πιάτσα;

"Τι είναι αυτό;"

(για τον Φώντα που μου θύμισε το πιότερο της ψυχής και το λίγο του μυαλού)
 


.

Ο γκρεμιστής

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης
καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,
καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.
Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει
Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,
καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: Γκρεμίστε!

Κωστής Παλαμάς 

(φωτο: Μπενάκη και Καλλιδρομίου) 

Κοπιάστε...

Ήρθατε; Καλώς ήρθατε... Κοπιάστε

Ντυθείτε μόνο καλά να βγούμε για βόλτα.

Ν' ακούσουμε το βουητό του αέρα μες στο δάσος

ν'  ανασάνουμε την ομίχλη

να μουδιάσουν τα χείλια μας απ' το νερό το παγωμένο

Και μετά πίσω . Στο τζάκι μπροστά.

Μας περιμένει ψωμί ζεστό

και τσίπουρο για να ζεσταθούμε

Κι έτσι με το βλέμμα να φωτίζεται γλυκά απ' τη φωτιά να πιάσουμε τα παραμύθια





.

πάντα από μια στέγη κρέμεται

Για μια ακόμα φορά στα βουνά μου.

Τα βήματα λες κι από μόνα τους με βγάζουν σε τόπο αγαπημένο.

Υπάρχει -σωστότερα υπήρχε - ένα χωριό  σε μια πλαγιά στην καρδιά του Μαινάλου. 

 Έλατα αιωνόβια το κρύβουνε στον κόρφο τους ενώ ο Μυλάωντας - ποτάμι που το βάφτισε ο Πάνας - στα πόδια του δελεαστικά του γνέφει. 

Και πράγματι κάποια στιγμή στο παρελθόν κατάφερε το χωριό να το γητέψει και κύλησαν τα σπίτια του πασχίζοντας ν΄αγγίξουν τα νερά.

Οι άνθρωποι όμως ποτέ δεν μπόρεσαν τον έρωτα ετούτο του χωριού για το ποτάμι να τον καταλάβουν κι αφήσανε τα σπίτια τους με τρόμο και οργή.

Αν τώρα περάσεις από εκεί ακούς του ποταμού το κάλεσμα και νιώθεις τα σπίτια να στέκονται στην κόψη.  Λαχταρώντας το ταξίδεμα απ' τη μια και πεισματικά κρατώντας το χνώτο των ανθρώπων τους απ' την άλλη.

Πάντα από μια στέγη κρέμεται...

...μάνας νανούρισμα, γερμένο στην άγουρη την κούνια
...γέλια παιδιών, το σούρουπο στην πέτρινη αυλή
...άντρα τραγούδι π' απόκαμε και στέργει στη σκιά
...θρήνος που στο πρεβάζι απλώθηκε, το μάνταλο σφαλώντας
...πόθος πνιχτός ανύποτος, φωτιά στη νύχτα μέσα...

Πάντα μια στέγη ...
Όσο γερά αυτή αντιστέκεται
ο αχός δεν ξεθωριάζει.
Μένει να αντιλαλεί
στη γη που τον εγέννησε.

η ευχή η δικιά μου

Ευχές τις τελευταίες μέρες πολλές. 

Η καλύτερη ήρθε αναπάντεχη. 

Ταξιδεύοντας.

Κρυμμένη σε έναν στίχο:

"ν' αλητεύω εν ψυχρώ"

ΥΓ: Με τι τρόπο μαγικό φωτίζονται κάποτε αυτά που λαχταράμε;  Λες και κάποιος κινεί την δέσμη και σημαδεύει ίσα στην καρδιά μας